Η φετινή σάμερ θεματική αναγνωστικά είναι “whatever floats your boat” κατά την οποία, διαβάζουμε ό,τι μας αρέσει ανάλογα το αμφιταλαντευόμενο μουντ της σεζόν. Σέρνουμε με θράσος και στυλ την ψάθα μας στα πάρκα, στο μπαλκόνι της φίλης που έχει άπλα, στις παραλίες και στα λουτρά, διαβάζοντας με ξυπόλητα πόδια και αντιηλιακό, βουτώντας σε κόσμους [escaping into]. καθώς η γραμμή του απροχώρητου ολοένα και μετακινείται, κόντρα στο κύμα της φασιστοπατριαρχικής, χριστιανοπαράλογης κρατικής/κυβερνητικής/ατομικής βίας και καταπίεσης.
[aka “δεν είναι απόλυτα σίγουρο το από που προέρχεται η έκφραση “πέθανε στην ψάθα”, αλλά σίγουρα ο στέλιος καζαντζίδης ήταν αυτός που.. most likely popularized it” #αρνούμαι].
***
Εάν το εκλογικό σάγκα σας λείπει ήδη [why..?], περισσότερo σαδιστικά* ακόμη και από true crime doc ή podcast, αυτό το βιβλίο είναι για σας: Η Αλήθεια είναι… Ψέματα [and vice versa] της Λένας Διβάνη, last seen as a talking head σε [προ]εκλογικό πάνελ της κρατικής τηλεόρασης [το οποίο πάνελ, με φίλτρα που θα ζήλευε κάθε πρωινάδικο των τελευταίων δύο δεκαετιών…]. Πέραν του τρέντυ αζ φακ τίτλου στην μια μετατραμπική και A.I. infected πραγματικότητα, το βιβλίο είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα φουλ της αυτοαναφορικότητας και του γκρηκ ποστμοντερν, με φόντο την μικροαστική ψευδό-ιντελεκτουέλ ελλαδίτσα που όλ@… αγαπήσαμε;; [κλαυσίγελος].. έχει αναφορές στο καλοκαίρι, εναλλακτικές αφηγηματικές τεχνικές και συνδυάζεται περίφημα με περιπτερόμπυρα ή αναψυκτικό σε γυάλινο μπουκαλάκι [κάτι που να κάνει “φσσσστ” και να σπάει την ησυχία ντάλα μεσημέρι τέλος πάντων…].
Κατόπιν σκέψεως και βουτιάς στο Μυστικό Nερό της Ιωάννας Μπουρατζόγλου, ο καλύτερος τρόπος να περιγραφεί αυτό το βιβλίο είναι, αν μια Φωτεινή Τσαλίκογλου ή Καρυστιάνη τύπου, στιλιστικά, συγγραφέας και ο Clive Barker στα εφηβικά του, βλ. Abarat κλπ, had a literary baby: σιροπιαστό λεξιλόγιο gender conforming στερεότυπα στο πρώτο πλάνο, σε ένα φαντασιακό / φανταστικό νησί, σε μια γνώριμη χώρα, που τα ήθη και έθιμα [αντ]ηχούν τρου αζ φακ, αλλά το μπίγκερ δαν λάιφ του μαγικού ρεαλισμού, απενοχοποιεί τον σχολιασμό τους, most of the time.
Στον αντίποδα υφολογικά, των μαζοποιημένων από το μάρκετινγκ των εκδοτών και την πατριαρχία, εγχώριων συγγραφέων που δηλώνουν γυναίκες, το Σκισμένο Ψαθάκι της Αλκυόνης Παπαδάκη πιάνει τη μικροαστίλα, την ανυπαρξία της μεσαίας τάξης και την τοξικότητα της ενδοοικογενιακής υποκρισίας και καταπίεσης, με έναν τόνο που αρχικά σου φαίνεται μορ 60ηζ δαν 90ηζ, αλλά μετά ανακαλείς [ζούμερζ ξέρουμε όλ@ ότι τα βλέπετε youtube & tiktok] ατακακάρες και πλοτ λάινς από “το Ρετιρέ” και τους “Απαράδεκτους και βλέπεις ότι νοπ, δατ τρακς. Disclaimer: το βιβλίο είναι καλοκαιρινό μόνο ως προς την χρωματική παλέτα και το αισθέτικ του εξωφύλλου, must say..
“Είναι το στρώμα μου μονό” και όχι μόνο, συνεχίζουμε με summer aesthetic εξωφύλλου, σε ένα βιβλίο που με συντακτικές λούπες, word play και λοιπά τεχνάσματα α λα Μίλαν Κούτνερα, χιούμορ και ενίοτε [δικαιολογημένη;;] κακεντρέχεια, αποτυπώνεται η αλλοτρίωση του θεσμού του γάμου σε μπουρζουά και μη κοινωνικό πλαίσιο και μικροαστίλα του έλεους en français [αλλά σε μετάφραση 🙄]. Μονά Κρεβάτια της Φρανζουάζ Ντορέν.
Καλός ο ήλιος και η θάλασσα, αλλά και λίγο “άγριο θυμάρι” χρειάζεται, γιατί καλοκαίρι χωρίς Ρόζαμουντ Πίλτσερ δε νοείται. Μετέφηβικοί έρωτες, νοσταλγία και το ηλικιακό gap γεφυρώνονται στο παρόν μυθιστόρημα με ρομάτζο και με αλήθειες που φοβόμαστε να πούμε στ@ εαυτ@ μας.
Να διαβάζεται τις βροχερές καλοκαιρινές μέρες με καφέ ή κρύο τσάι, την ώρα που οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής οργιάζουν στο reddit.
Αυτό το βιβλίο είναι εδώ, εκατό τοις εκατό επειδή το ντεμέκ αφεντικό έχει ένα αναρχοφασινέισο με τα πειρατεύοντα [γ]κανρτάσια της ιστορίας… Δεν το έχει διαβάσει [αλλά έχει φλερτάρει με αρκετά κεφάλαια της Μαρίας της Μαγδαληνής, του Γεωργίου του Λεονάρδου, αμήν], αλλά το προτείνει εδώ για σας ή τα αγαπημένα σας άτομα που τη μέση προς τρίτη ηλικία την έχουν ως λάιφ στάιλ + μενταλιτέ, ως εναλλακτική στα συνήθη τους αναγνώσματα, γεμάτα μεγαλεπήβολους [που το παίζουν μεγάλοι] και αστροχτυπημένους έρωτες και σας τριγκάρουν, καθότι περήφανα μέλη της φατριάς των Σίγκλετον.
Δυστυχώς δεν συνοδεύεται αβίαστα με τα πρώτα άλμπουμ των Black Flag, το βάιμπ του είναι περισσότερο για “Original score Written by: Ramin Djawadi”, αλλά μπορείτε να το δοκιμάσετε..!
To πρώτο μέρος του saga της ψάθας κλείνει με τους “Απόκληρους” του Steve Sem Sandberg: ναζί, πολωνία, death camps [don’t pull back on me with the nazi stuff, they happened -ode to @ashgavs-, (γιατί αρνητές έχει μέχρι και το ολοκαύτωμα στο παράλογο που βιώνουμε)]. Αυτό το βιβλίο είναι εδώ για σας που θα διαβάσετε αυτά που θέλετε να διαβάσετε ασχέτως εποχής και συναισθηματικής κατάστασης [κι όμως, δεν είστε φανταστικά πλάσματα.., we’ve found you once or twice..!]. Το να πούμε ότι το βιβλίο κινείται σε “γκρίζες ζώνες” με “αμφιλεγόμενους χαρακτήρες” είναι ευφημισμός του ελέους. Σκληρές εικόνες, με επίπονες λεπτομέρειες, πότε υπέρμετρης πιστότητας της ζωής και της ύπαρξης στο γκέτο, πότε αμφιλεγόμενης τοποθέτησης σε φαινομενικά υπερρεαλιστικά μπλεξίματα πραγματικότητας και μυθοπλασίας, δυσφορία γύρω από ερωτήματα “who can tell which stories and/or should they, even?” με πάρα πολλούς χαρακτήρες σε παράλληλα storylines. Το μουντ είναι streamer series των τελευταίων ετών, όπου, everybody sucks, but you can’t stop watching… όλα τα trigger warnings, το νου σας.
αυτά προς το παρόν… enjoy και #οκθπ
