Μια φορά κι έναν καιρό η Οκτάνα [aka “hi”]

“Που βρίσκονται σήμερα τα βιβλία του που ήξερε να τα διακρίνει με την πρώτη ματιά και να τα ανασύρει ανάμεσα από τους χαώδεις και σκονισμένους λαβυρίνθους των βιβλιοπωλείων έτσι όπως ήξερα να κάνω κι εγώ όταν πήγαινα στο βιβλιοπωλείο του ζεύγους Αλαμπάστερ, ή σ΄ένα σωρό άλλα στην Οξφόρδη και στο Λονδίνο; […] Πιθανώς να ‘χουν γυρίσει σ’ εκείνο τον κόσμο από τον οποίο επιστρέφουν τελικά όλα ή η πλειονότητά τους, στον υπομονετικό και σιωπηλό κόσμο των παλαιοβιβλιοπωλείων, απ’ όπου βγαίνουν μόνο προσωρινά.”

Javier Marias, Όλες οι ψυχές (Κέδρος)

Ο μόνος λόγος για τον οποίο η Οκτάνα άνοιξε ήταν ένα επιχειρηματικό light bulb moment. 

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσα σε ένα χωριό στην Αγγλία [technically town, αλλά τον κεντρικό δρόμο τον λέγανε Main Street, so..], και εκεί ανακάλυψα την μαγεία του να ξεχνάς το κόνσεπτ του χρόνου σε second hand και charity shops. Κάποια ήταν αποθήκες, κάποια μπουτίκ* με πολύ συγκεκριμένο aesthetic, όλα ήταν κουλ και προμηθευόμουν από κει σχεδόν τα πάντα: διακοσμητικά tea cups, τραπεζοκαθίσματα και φυσικά, βιβλία.

Πριν τη ζωή στην ΊνγκλαΤέρρα, είχα αγοράσει μεταχειρισμένα βιβλία ελάχιστες φορές στη ζωή μου. Και ποτέ στη Θεσσαλονίκη [νομίζω ήταν: Αθήνα, Πάτρα, Αντίπαρος και Βερολίνο, γιατί, φυσικά…]. Και όταν γύρισα στο Salonica, έγινα  digger που λένε και τα περίεργα θύματα στο βωμό του βινυλίου [γ]καρντάσια. Ανακάλυψα ότι τα περισσότερα μέρη με second hand βιβλία προσφέρουν περισσότερο μια εμπειρία λαβυρίνθου από στοίβες βιβλίων, που είναι φαν για μια φέτα του αναγνωστικού κοινού, νοτ φορ μη. Κι έτσι, αποφάσισα να ανοίξω το βιβλιοπωλείο στο οποίο θα ήθελα να περνάω τον εγώ τον χρόνο μου ψάχνοντας βιβλία. Και χάρη σε ένα κοσμικό σύμπλεγμα συγκυριών και με τη απύθμενη** βοήθεια της φαμέλιας μου, το έκανα.

Έχετε πάρα πολλά βιβλία! ή Μπορώ άνετα να χαθώ εδώ μέσα! Αυτά είναι δύο από τα πιο συνήθη σχόλια παύλα παρατηρήσεις των εν δυνάμει #οκταναφρεντς που περνάνε το κατώφλι της Οκτάνας.  Απαντώ συνήθως άναρθρα και  χαμογελώντας αμήχανα, γιατί όπως υπονοείται παραπάνω, στο βωμό των cute & clean vibes, ο αριθμός των βιβλίων ανά πάσα στιγμή στα ράφια είναι περιορισμένος, κι έτσι, ζω με το μόνιμο άγχος ότι ‘δεν έχουμε αρκετά βιβλία’. Ίσως είναι οφθαλμαπάτη κάποιου είδους, επειδή το βιβλιοπωλείο είναι μικροσκοπικό [aka #tinybookshop powers]. Υπάρχει μια λογική επιλεκτικότητας στην οργάνωση του στοκ βιβλίων, καθώς, όντας ατομική επιχείρηση, το βιβλιοπωλείο είναι ρηφλέξιο των ενδιαφερόντων και της αισθητικής του ντεμέκ αφεντικού σε μεγάλο βαθμό. Ειδικά τα πρώτα χρόνια, που τα βιβλία τα κυνηγούσα σαν no budget lara croft, πάρε φακό και ψάχνε, στα υπόγεια και τα ανώγεια και τα πίσω δωμάτια που είναι η βιβλιοθήκη, σπιτιών και κτιρίων παντός τύπου, το τι τελικά έφτανε στα ράφια της Οκτάνας μετά από τόσο κόπο, ήταν πολύ σημαντικό pour moi. Επιπλέον, μπορώ να έχω άμεσα προσβάσιμες, στα μπροστινά δωμάτια του μυαλού μου, πληροφορίες για τα περισσότερα από τα βιβλία που φιλοξενούνται, κι έτσι η αλληλεπίδραση μου με τον κόσμο να είναι πιο οργανική [αν και το “μισό λεπτό να τσεκάρω την λίστα, δεν αποφεύγεται].

Συχνά στις βιβλιοπαραλαβές, τρυπώνουν συνειδητά ή κατά λάθος,  βιβλία τα οποία βρίσκω προβληματικά, και, με κάποιες εξαιρέσεις όπου βιβλία δεν έχουν δει το φως των φωτιστικών μας, συνεχίζω να τα έχω στα ράφια της Οκτάνας. Αρχικά προβληματιζόμουν πολύ με αυτό και η ανησία αυτή προέρχεται και προερχόταν από  από α. παρεμβατικούς μπαρμπάδες*** ή β. δικό μου over analyzing] και υποχώρησε όταν συνειδητοποίησα ότι τουλάχιστον με τα μεταχειρισμένα αντίτυπα, δεν μπαίνουν λεφτά στις τσέπες ατόμων που προωθούν, κατά την άποψη μου  πάντα ή των [γ]καρντασίων μου που διαβάζουν πολύ περισσότερο, τοξικότητα [sup, jk rowling and lf celine?].

Σποραδικές αρνητικές εμπειρίες ή σκέψεις σαν την παραπάνω, εξατμίζονται από την ευτυχία του να βλέπεις τον ενθουσιασμό στα μάτια των άλλων όταν βρίσκουν ένα βιβλίο που ψάχνανε τρία, οκτώ ή δώδεκα χρόνια, όταν βρίσκουν αντίτυπο αντίτυπο βιβλίου ίδιο ακριβώς με που τους διάβαζε η μαμά τους ή όταν βρίσκουν βιβλία που γράψανε φίλοι και συγγενείς τους πριν χρόνια [based on actual events]. Αυτά τα διάπλατα βλέμματα και χαμόγελα είναι όλο το πόιντ.

Έχετε διαβάσει όλα αυτά τα βιβλία;

Αυτή είναι οι ερώτηση που εννιά στα δέκα καρντάσια θα (μου) κάνουν, όταν ο λόγος που μπαίνουν στο βιβλιοπωλείο είναι γιατί πέρασαν απ’ έξω και τους άρεσε! Aν σας απαντήσει βιβλιοπώλισσα ποτέ “ναι”, μεταβολή ή οπισθοχώρηση και τρέξε Λόλα τρέξε, καθότι σοβαρό red flag [and liar liar, leotard on fire]. Θεωρώ πως, ειδικά τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του βιβλιοπωλείου, διάβαζα σημαντικά λιγότερο από ότι πριν αρχίσω να δουλεύω στο χώρο, και αποκλειστικά ποιήματα, διηγήματα, δοκιμιάκια και στα ρεπό, νουβέλες… Μυθιστόρημα έπιασα τον τρίτο χρόνο λειτουργίας. 

Όσο βρίσκω βιβλία τόσο περισσότερο σοκάρομαι με το γεγονός ότι υπάρχουν βιβλία για τα πάντα! Βιβλία για τους πρώτους γάλλους φιλέλληνες τυπογράφους, για τη ζωή στην εποχή του Ομήρου, για το ότι ο Όμηρος είχε και άλλα hits, όχι μόνο την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, για την αναζήτηση μανιταριών, για τις τάσεις στην κομμωτική το σωτήριο έτος 1990, για το γλωσσικό μας πρόβλημα, για τη ζωή του Kirk Douglas δια στόματος [χειρός δύσκολα, smells like ghost writer] Kirk Douglas, για την καλλιέργεια και φροντίδα φυτών εσωτερικού χώρου, για τις άγνωστες πτυχές της Ρωσικής Επανάστασης, για την ιστορία του μπαλέτου, τη φιλοσοφία του Φουκώ και το εκκρεμές του Φουκώ, ακόμη. Μια όμορφη μπούμερ φούσκα την οποία σπάμε ή έστω επικαιροποιούμε φιλοξενώντας κατά περιόδους και κατ’ επιλογή βιβλία και περιοδικά από ανεξαρτητους και ελευθεριακούς εκδοτικούς που τις περισσότερες φορές αναδεικνύουν φωνές international και greek speaking που παραδοσιακά καταπιέζονται από τον πατριαρχικό καπιταλισμό [aka κάποια (self proclaimed) μπούμερζ, όλα κουλ, [γ]καρντάσιαns που μας ενημερώνουν για τα νεότερα trends στην συμπεριληπτική γλώσσα και τις ανατρεπτικές πρακτικές (ελπίζουμε να αυξάνεστε με τη μέρα!)].

Στις σελίδες του παρόντος ημερολογίου καταστρώματος, ενίοτε θα προσπαθούμε να σας πουλήσουμε βιβλία, άλλοτε θα αποτυπώνονται αποψάρες του αφεντικού περί λογοτεχνίας, ανάγνωσης, ίσως το γυρίσουμε σε μόδα και ζώδια, πάντα αποτελέσματα απρόσμενων συνειρμών και συνάψεων και τέλος, θα φιλοξενούμε σκέψεις, πτυχές και λέξεις αγαπημένων #οκταναφρεντζ, σε γκεστ εμφανίσεις πίσω από το τιμόνι της Οκτάνας. To παρόν πρώτο diary entry αποτελεί φόρο τιμής προς,  και πλαίσιο κατανόησης δράσεων και αποφάσεων του ντεμέκ αφεντικού, για όλ@ εσάς, που περνάτε το κατώφλι της Οκτάνας, day ones & today ones!

Αντί κατακλείδας, ακολουθούν μερικές παρατηρήσεις (μου) σχετικά με τις συμπεριφορές των βιβλιόφιλων  και μη κοινό  aka τρία πράγματα για το αναγνωστικό/αγοραστικό κοινό που έχει μάθει  το αφεντικό μέχρι τώρα]: 

[ένα] όση εμπειρία και να αποκτήσεις μιλώντας για και πουλώντας βιβλία, δεν θα σταματήσεις να εκπλήσσεσαι από το τι μπορεί να ενδιαφέρει και να ενθουσιάζει ένα βιβλιόφιλο (γ)καρντάσι.

[δύο] τρία στα τέσσερα άτομα που ξεκινάνε με ίντρο “δε διαβάζω αλλά” θα φύγουν με βιβλίο αν τα συναντήσεις στα ενδιαφέροντά τους και έχεις διάθεση για συζήτηση. Έχουν ήδη περάσει το κατώφλι της πόρτας βιβλιοπωλείου, προφανώς δεν συνάντησαν το κατάλληλο βιβλίο ακόμη… [also, το τέταρτο θα φύγει με tote bag].

[τρία] η οργανωμένη βιβλιοφιλική κοινότητα είναι πολύπλοκη και πολυδιάστατη, με δικές της “γωνιές” στα σόσιαλ, σπεσίφικ γλώσσα και ορολογία [μόνο τα hastags για το βιβλίο στο instagram και το tik tok γεμίζουν σελίδες…], που κάνει τα gaming and anime loving [γ]καρντάσια στο reddit να ωχριούν.. mad props!

αυτά προς το παρόν,

read more and talk soon

#oktanabooks #οκθπ

*η λέξη μπουτίκ με εκνευρίζει, και θαρρώ φταίνε τα 90ιζ και πάντα η πατριαρχία και ο καπιταλισμός, but it paints a picture

**το “απύθμενη” μου θυμίζει την μικρή γοργόνα

*** για την διαφορά μπαρμπάδων και κυριούληδων θα μιλήσουμε (εκτενώς) σε επόμενο επεισόδιο